Beat time

Desert Eagle – pistolet na silny nabój rewolwerowy .357 Magnum z lufami długości: 6, 8, 10 i 14 cali (152, 203, 254 i 355 mm). Broń została zaprojektowana w 1979 roku przez amerykańską firmę Magnum Research, Inc. założoną w St. Paul w stanie Minnesota. Następnie w wyniku porozumienia z I.M.I. była m. in. produkowana na licencji.

Użycie bardzo silnej amunicji zmusiło konstruktorów do zastosowania rzadkich i nietypowych w pistoletach rozwiązań. Broń działa na zasadzie wykorzystania energii gazów odprowadzanych z przewodu lufy. W momencie strzału gazy wyrzucają pocisk do przodu. Gdy minie on specjalny otwór z przodu lufy, część gazów przedostaje się i specjalnym przewodem trafia na tłok w komorze gazowej ułożonej poniżej. Ciśnienie w cylindrze gazowym wymusza przesunięcie zamka (a raczej suwadła, bo nie jest to typowy zamek) do tyłu. Odryglowanie następuje w momencie gdy pocisk już opuścił lufę, a ciśnienie gazów w przewodzie lufy spadło do bezpiecznych wartości. To niekonwencjonalne rozwiązanie okazało się konieczne z racji zastosowania nabojów dużej mocy. W typowych pistoletach monolityczny zamek po prostu zamyka komorę nabojową. W "Desert Eagle" zamknięcie polega jak w wielu karabinach na ryglowaniu przez obrót zamka, a dokładniej - obrót znajdującego się w jego wnętrzu cylindra. Większość dużych pistoletów posiada lufę ruchomą, natomiast przy zastosowaniu wyżej wymienionej metody można było wyposażyć "Desert Eagle" w lufę nieruchomą w stosunku do szkieletu, a nieruchoma lufa zawsze zwiększa celność. Umożliwia ponadto proste montowanie dodatkowego wyposażenia (celowniki kolimatorowe, wskaźniki laserowe).

Pistolet jest dość długi i ciężki, co wiąże się nie tylko z jego sporymi rozmiarami, ale jest też kolejną cechą spowodowaną użyciem amunicji Magnum. Broń o większej masie ma też większą bezwładność, a więc ma mniejszy odrzut. Aby w czasie strzału zmniejszyć zjawisko podrzutu "Desert Eagle" ma przesunięty środek ciężkości w stronę lufy. Eliminuje to typowe w zwykłych rewolwerach na nabój 357 Magnum wysokie podrywanie lufy do góry po opuszczeniu jej przez pocisk. Wszystkie powyższe cechy konstrukcyjne powodują, że mimo zastosowania silnej amunicji broń ta we wprawnych rękach jest bardzo celna, a silny rewolwerowy nabój czyni ją bardzo skuteczną.

Magazynek mieści 9 nabojów, faktycznie jednak w broni może znajdować się zawsze o jeden nabój więcej, gdyż pistolet ten nosi się zupełnie bezpiecznie z nabojem wprowadzonym do lufy. Bezpiecznik nastawny znajduje się po obu stronach zamka. Pistolet może być montowany na trzech rodzajach szkieletu: zwykłym stalowym, stalowym nierdzewnym lub lekkim aluminiowym. Oprócz zwykłych przyrządów celowniczych może być zaopatrzony w celownik regulowany lub optyczny.

Poza wersją 357 Magnum firma oferuje "Desert Eagle" na amunicję .41 i .44 Magnum. Na szczególną uwagę zasługuje odmiana strzelająca nabojem .50 Action Express zaprojektowanym przez Magnum Research, Inc. specjalnie dla pistoletu "Desert Eagle". Miała wypełnić zapotrzebowanie rynku na ciężki pistolet do zastosowań sportowo-myśliwskich. W wielu krajach broń krótka do polowań na grubego zwierza ma szerokie grono sympatyków z racji wcześniejszego otwarcia sezonu łowieckiego.

"Desert Eagle" jest ulubioną bronią Jerzego Dziewulskiego, byłego dowódcy grupy antyterrorystycznej z lotniska Okęcie[1]. Pistolet jest bez wątpienia najsłynniejszym (zagrał w ponad 100 filmach i programach telewizyjnych m. in. "Trylogia Matrix" ) ale nie jedynym produktem firmy Magnum Research, Inc. Należą do nich również pistolety: "Baby Eagle", "Lone Eagle" oraz karabin "Mountain Eagle". Pojawia się on również w licznych popularnych grach komputerowych, jak seria Duke Nukem, Call of Duty 4: Modern Warfare, Max Payne, Project I.G.I.: I'm Going In, Fallout, Counter Strike, GTA: San Andreas, S.T.A.L.K.E.R.: Cień Czarnobyla, Tomb Raider III, Hitman, Terrorist Takedown: wojna w Kolumbii, Soldat
W 1955 roku w amerykańskiej firmie Armalite powstał prototyp karabinu AR-10 (kalibru 7,62 x 51 mm NATO). Jego konstruktor Eugene Stoner postanowił skonstruować możliwie najlżejszy karabin automatyczny. Dzięki starannemu doborowi układu konstrukcyjnego (układ z odprowadzaniem gazów prochowych bez tłoka gazowego, z bezpośrednim działaniem gazów prochowych na suwadło) i materiałów (szerokie wykorzystanie aluminium zamiast stali) jego karabin ważył zaledwie 3,2 kg (opracowany w tym samym czasie M14 - ponad 4 kg).

Nowy karabin był badany przez armię amerykańską, ale awangardowa konstrukcja nie wzbudziła zaufania wojskowych. W 1960 roku firma Armalite rozpoczęła seryjną produkcję AR-10, ale z braku zamówień została ona szybko zakończona.

W tym samym czasie w USA, wzorem innych krajów, trwały prace nad opracowaniem naboju pośredniego. W 1957 roku opracowano w oparciu o nabój cywilny .222 Remington Magnum nabój oznaczony .223 Remington (5,56 x 45 mm). Stoner przystosował swój karabin do zasilania nową amunicją. Nowy AR-15 był jeszcze mniejszy i lżejszy niż AR-10. Nowa amunicja sprawiła, że odrzut karabinu był minimalny, a umieszczenie kolby na przedłużeniu lufy (tzw. liniowy układ broni) sprawiło, że karabin był łatwy do opanowania przy strzelaniu.

Testy wojskowe jednak wykazały, że celność karabinu jest niska. Ciągłe problemy z bronią sprawiły, że w 1959 roku Armalite sprzedała prawa patentowe nowego karabinu firmie Colt's Patent Firearms Company. W 1960 roku Stoner także przeniósł się do Colta. W tym samym roku poradzono sobie z problemem celności AR-15. Okazało się, że źle dobrano skok gwintu lufy. Po zmianie skoku gwintu karabin uznano za gotowy do produkcji seryjnej i rozpoczęto promocję broni.

Pierwszym zamawiającym były Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych. Zamówione karabiny (8000 sztuk) miały zastąpić karabinki M1 i M2, w które uzbrojeni byli żołnierze chroniący lotniska i bazy pocisków rakietowych. W 1962 roku 1000 karabinów zamówiła Armia Stanów Zjednoczonych. Zakupione karabiny zostały dostarczone amerykańskim jednostkom walczącym w Wietnamie. W 1963 roku przyszło następne zamówienie ze strony lotnictwa (19 000 karabinów). Jednocześnie na zamówienie armii powstała nowa wersja XM16E1 wyposażona w dosyłacz zamka. Zamówiono 85 000 sztuk karabinów XM16.

W następnych latach kolejne serie karabinu trafiały w ręce amerykańskich żołnierzy i były intensywnie testowane. Wkrótce pojawiło się mnóstwo meldunków o wysokiej zawodności nowych karabinów. W warunkach bojowych bardzo częste były przypadki zacięć. Okazało się, że prototypowa amunicja 5,56 x 45 mm była elaborowana cywilnym prochem Dupont IMR, natomiast partie produkowane dla wojska standardowym prochem wojskowym. Zmiana prochu wynikła z tego, że proch Dupont był zbyt higroskopijny, przez co ulegał szybko zawilgoceniu i amunicja stawała się bezużyteczna w warunkach polowych (w warunkach cywilnych nie miało to większego znaczenia, bo naboje miały być przechowywane w domach w suchych miejscach). Ponieważ w trakcie prób AR-15 strzelano amunicją prototypową, karabin prawie nie wymagał czyszczenia po strzelaniu — wynikło to z podstawowej cech prochu Dupont, czyli tego, że wytwarzał znacznie mniej osadów niż proch standardowy (chodziło o to, żeby użytkownik cywilny nie musiał czyścic broni; docelowo miał on ją nosić regularnie do przeglądu, podczas którego broń miała być czyszczona). Dlatego z karabinami nie zamówiono zbyt wielu zestawów służących do czyszczenia uznając, że operacja ta będzie rzadko przeprowadzana. W warunkach wietnamskich, w wysokiej temperaturze i wilgotności, przy strzelaniu seryjną amunicją karabiny szybko ulegały zanieczyszczeniu, przy braku regularnego czyszczenia rurka doprowadzająca gazy prochowe na suwadło zarastała osadami i w rezultacie karabin się zacinał. Inny problem stanowiła konstrukcja zamka i rączki napinającej (niepołączona z zamkiem), która nie pozwalała na dopchnięcie zamka w broni zanieczyszczonej np. piaskiem (typowo w takiej sytuacji użytkownik ręcznie dopychał zamek i zaczynał strzelać, a ruch zamka i gazy prochowe usuwały piasek). Dostarczenie odpowiedniej ilości zestawów czyszczących rozwiązało częściowo problemy z niezawodnością, ale od tamtej pory zaczęto mówić, że M16 jest bronią zawodną i niesolidną. Ostatecznie problemom z niezawodnością położyła kres zmiana prochu, którym elaborowano amunicję i podjęcie decyzji o chromowaniu wnętrza karabinu w celu zwiększenia odporności na zabrudzenia i korozję, a także przekonstruowanie zamka i rączki napinającej, aby stało się możliwe dopchnięcie zamka przez strzelca (od wersji M16A1). Od 1970 roku każdy karabin posiada w kolbie schowek na zestaw służący do czyszczenia broni.

Pomimo początkowych problemów z niezawodnością w 1964 roku USAF standaryzowały AR-15 jako M16. W 1966 armia USA złożyła zamówienie na 840 000 karabinów XM16E1, które po przyjęciu do uzbrojenia 28 lutego 1967 roku otrzymały oficjalną nazwę: US Rifle, 5.56, M16A1. Amunicję 5,56 x 45 mm standaryzowano jako M193. Zarówno zakup jak i przyjęcie do uzbrojenia określono jako "przejściowe i jednorazowe". M16 miał być rozwiązaniem tymczasowym do momentu wprowadzenia nowego karabinu opracowanego w ramach programu SPIW (który zakończył się zanim zbudowano jakikolwiek prototyp).

W 1970 roku karabiny M16 wyposażono w nowe trzydziestonabojowe magazynki (wcześniej używano wyłącznie magazynków dwudziestonabojowych). Do karabinu opracowano także podwieszany pod lufą granatnik jednostrzałowy M203 kal. 40 mm. W 1973 roku licencyjną produkcję karabinu M16A1 (jako M16S) rozpoczęto w Singapurze.

Pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku amerykańskie siły zbrojne prowadziły poszukiwania nowego ręcznego karabinu maszynowego. Ich rezultatem było wprowadzenie do uzbrojenia belgijskiego erkaemu Minimi jako M249 SAW. Minimi strzelał również amunicją 5,56 x 45 mm, ale z innym pociskiem (SS109). Pociski te miały korzystniejsze charakterystyki balistyczne od amerykańskich M193. Ponieważ skok gwintu dla pocisków SS109 (7 cali) był inny niż dla M193 (12 cali), postanowiono opracować nową wersję M16. W 1981 roku Colt przedstawił prototyp (opracowany wspólnie z USMC) oznaczony M16A1E1. Nowa wersja miała nową lufę o krótszym skoku gwintu, nowy regulowany celownik, inne łoże. Na żądanie USMC karabiny pozbawiono możliwości strzelania ogniem ciągłym (możliwość strzelania ogniem pojedynczym i seriami trójstrzałowymi).

W 1982 roku M16A1E1 otrzymał oznaczenie Departamentu Obrony: US Rifle, 5.56mm, M16A2. Amunicję SS109 standaryzowano jako M855. Wkrótce potem amunicja SS109 stała się standardową amunicja pośrednią NATO (STANAG 4172). Jednocześnie magazynki karabinu M16 stały się standardowymi magazynkami paktu.

W 1983 roku pierwsze M16A2 zakupił USMC, a od 1985 nowy karabin zaczął zastępować M16A1 w jednostkach armii. W 1984 roku karabiny M16 jako C7 są produkowane w Kanadzie przez firmę Diemaco.

Od 1988 roku głównym producentem M16 dla jednostek amerykańskich stała się belgijska firma Fabrique Nationale (FN). Colt nadal produkował te karabiny, ale wyłącznie na rynek cywilny i dla policji. Ponieważ w tym roku wygasły zastrzeżenia patentowe dotyczące M16, produkcję tego karabinu rozpoczęło wiele firm prywatnych i obecnie produkowanych jest kilkaset wersji tego karabinu (poza USA M16 jest obecnie produkowany w Kanadzie i w Chinach przez Norinco).

W 1994 roku FN rozpoczął produkcję nowych wersji M16 oznaczonych jako M16A3 i M16A4. W tym samym roku do uzbrojenia wprowadzono skróconą wersję M16 oznaczoną jako M4. W następnych latach karabiny M16A4 i karabinki M4 zastępowały M16A2.

Karabin M16, zakupiony "przejściowo i jednorazowo", stał się podstawowym uzbrojeniem amerykańskich żołnierzy na kilka dziesięcioleci. Nie zastąpił go ani karabin strzelający amunicja strzałkową opracowywany w ramach prowadzonego w latach 60. XX wieku programu SPIW (nie powstał żaden działający prototyp), ani karabiny testowane w ramach programu ACR w latach osiemdziesiątych (testowane konstrukcje były lepsze, ale uznano, że koszty wprowadzenia nowego karabinu i amunicji będą za wysokie).

W 1986 roku rozpoczęto prace w ramach programu OICW (Objective Individual Combat Weapon). Celem było skonstruowanie broni będącej połączeniem granatnika kalibru 20 mm i karabinka kalibru 5,56 mm. Początkowo zakładano, że karabinek będzie wersją karabinka M4, ale szybko okazało się, że M4 jest za ciężki. Do dalszych prac skierowano prototyp niemieckiej firmy Heckler und Koch XM29. Zastosowano w nim karabinek G36K.

W następnych latach okazało się, że skonstruowanie nowej broni będzie trwało dłużej niż początkowo planowano. Dlatego prace postanowiono rozłożyć na etapy. Pierwszym było skonstruowanie nowego karabinu szturmowego XM8. Wobec protestów innych producentów broni strzeleckiej program XM8 został jednak anulowany 31 października 2005 roku. Także program XM29 został zawieszony. W rezultacie nie wiadomo jak długo M16 pozostanie na uzbrojeniu US Army. Amerykańskie siły specjalne zdecydowały się zastąpić M16 karabinami SCAR. M16 pozostanie na uzbrojeniu korpusu piechoty Morskiej. W marcu 2004 roku dowództwo US Marines wybrało M16A4 jako podstawową broń żołnierzy piechoty morskiej i nie planuje zakupów nowego typu karabinów szturmowych w najbliższej przyszłości.
ocenia się, że do 2004 roku wyprodukowano ok. 8 000 000 karabinów M16 różnych wersji.
MSG90 został opracowany 1990 r. w niemieckiej firmie "Heckler und Koch" jako broń lepiej spełniająca wymagania wojskowych strzelców wyborowych niż PSG1. Podobnie jak w przypadku PSG1 konstrukcja MSG90 oparta jest na karabinie G3.

MSG90 nie został przyjęty do uzbrojenia Bundeswehry. Niewielkie ilości tych karabinów zostały zakupione przez różne jednostki specjalne zarówno wojskowe jak i policyjne. Pod koniec lat 90. powstała prototypowa wersja MSG90-DMR opracowana na zlecenie US Marine Corps (6 prototypów), a następnie przeznaczona dla amerykańskich oddziałów specjalnych wersja MSG90A1. Od standardowego MSG90 różni się ona zastosowaniem dodatkowych, mechanicznych przyrządów celowniczych oraz lufą zakończoną tłumikiem płomienia i przewężeniami umożliwiającymi szybki montaż tłumika dźwięku.
Granat (z łac. → wł. lub hiszp. Granada) – rodzaj broni, pocisk rażący odłamkami i energią wybuchu albo zapalający. Najczęściej przez określenie to rozumie się granat ręczny, przeznaczony do miotania przez żołnierza w kierunku nieprzyjaciela, gdzie ma nastąpić wybuch. Dawne granaty ręczne, stosowane od XV wieku, były metalowymi naczyniami o cienkich ścianach, wypełnionymi prochem oraz kamieniami lub drobnymi kulkami. Były zawodne i niebezpieczne w użyciu, ale, celnie rzucone, mogły dokonać przerażającego spustoszenia. W połowie XVII wieku pojawiły się granaty działowe - pociski wybuchowe, wystrzeliwane z armat
Granat (z łac. → wł. lub hiszp. Granada) – rodzaj broni, pocisk rażący odłamkami i energią wybuchu albo zapalający. Najczęściej przez określenie to rozumie się granat ręczny, przeznaczony do miotania przez żołnierza w kierunku nieprzyjaciela, gdzie ma nastąpić wybuch. Dawne granaty ręczne, stosowane od XV wieku, były metalowymi naczyniami o cienkich ścianach, wypełnionymi prochem oraz kamieniami lub drobnymi kulkami. Były zawodne i niebezpieczne w użyciu, ale, celnie rzucone, mogły dokonać przerażającego spustoszenia. W połowie XVII wieku pojawiły się granaty działowe - pociski wybuchowe, wystrzeliwane z armat.
Granat ręczny składa się na ogół ze skorupy wypełnionej materiałem wybuchowym i zapalnika. Przed rzuceniem granatu zapalnik powinien zostać ręcznie uruchomiony. Najpowszechniej stosowane są zapalniki z tzw. łyżką, którą żołnierz przyciska do skorupy granatu trzymanego w ręce. Dopóki żołnierz trzyma w dłoni łyżkę, nie następuje zapłon zapalnika. Gdy granat opuszcza dłoń rzucającego, łyżka odskakuje na skutek działania sprężyny i uruchamia zapalnik, który odpala ładunek z kilkusekundową zwłoką. Łyżkę przed samoistnym zwolnieniem zabezpiecza tzw. zawleczka, przytrzymująca łyżkę w czasie gdy granat spoczywa w ekwipunku. W celu użycia granatu żołnierz przytrzymuje łyżkę, wyciąga zawleczkę, a następnie rzuca granat w kierunku wroga i chowa się za przeszkodą chroniącą przed odłamkami. W ręcznych granatach trzonkowych zapalnik uruchamiano przez wyszarpnięcie sznurka zakończonego kulką, znajdującego się u dołu trzonka granatu - granaty te nie posiadały bezpiecznika.

Granat ręczny powinien być rzucony w takim czasie, aby nieprzyjaciel nie zdążył go odrzucić. Oczywiście, człowiek nie jest w stanie rzucić granatu dalej niż na kilkadziesiąt metrów. Dystans, na jaki granat umożliwia skuteczne rażenie nieprzyjaciela od miejsca wybuchu, nazywany jest zasięgiem granatu. Podstawowym podziałem granatów ręcznych z uwagi na zasięg rażenia jest podział na granaty zaczepne (kilkumetrowy promień rażenia) i obronne (kilkunasto-kilkudziesięciometrowy promień rażenia). Granaty obronne zazwyczaj posiadają grubą metalową skorupę, która w momencie wybuchu dzieli się na odłamki.

Podczas I wojny światowej okopy walczących stron były oddalone od siebie na odległość nieco większą od zasięgu granatu. Na większą odległość granaty można miotać granatnikami.

Jedną z technik wykorzystywanych między innymi przez jednostki specjalne jest zastawianie pułapek z wykorzystaniem granatów. Na ziemi lub podłodze można rozciągnąć żyłkę lub inną niewidoczną linkę, której nadepnięcie lub zerwanie spowoduje wyciągnięcie zawleczki znajdującego się w pobliżu (np. za krzakiem) granatu. Innym typem pułapki przy użyciu granatów z łyżką i zawleczką jest odbezpieczenie granatu przez wyciągnięcie zawleczki, wprowadzenie go do wąskiej puszki uniemożliwiającej odskoczenie łyżki, dokładne jej zamaskowanie, a następnie połączenie granatu z żyłką - wróg trącając żyłkę nogą powodował wysunięcie się granatu z puszki, odskoczenie łyżki, a w rezultacie jego wybuch, zazwyczaj tuż pod nogami.
Granat (z łac. → wł. lub hiszp. Granada) – rodzaj broni, pocisk rażący odłamkami i energią wybuchu albo zapalający. Najczęściej przez określenie to rozumie się granat ręczny, przeznaczony do miotania przez żołnierza w kierunku nieprzyjaciela, gdzie ma nastąpić wybuch. Dawne granaty ręczne, stosowane od XV wieku, były metalowymi naczyniami o cienkich ścianach, wypełnionymi prochem oraz kamieniami lub drobnymi kulkami. Były zawodne i niebezpieczne w użyciu, ale, celnie rzucone, mogły dokonać przerażającego spustoszenia. W połowie XVII wieku pojawiły się granaty działowe - pociski wybuchowe, wystrzeliwane z armat.
Granat (z łac. → wł. lub hiszp. Granada) – rodzaj broni, pocisk rażący odłamkami i energią wybuchu albo zapalający. Najczęściej przez określenie to rozumie się granat ręczny, przeznaczony do miotania przez żołnierza w kierunku nieprzyjaciela, gdzie ma nastąpić wybuch. Dawne granaty ręczne, stosowane od XV wieku, były metalowymi naczyniami o cienkich ścianach, wypełnionymi prochem oraz kamieniami lub drobnymi kulkami. Były zawodne i niebezpieczne w użyciu, ale, celnie rzucone, mogły dokonać przerażającego spustoszenia. W połowie XVII wieku pojawiły się granaty działowe - pociski wybuchowe, wystrzeliwane z armat.
Glock – nazwa pistoletów opracowanych i produkowanych przez austriacką firmę GLOCK GmbH. z Deutsch-Wagram, założoną w 1963 przez Gastona Glocka – specjalistę od wysokowytrzymałych tworzyw sztucznych (wcześniej firma produkowała, między innymi, parasole). W maju 1980 armia austriacka ogłosiła konkurs na opracowanie zupełnie nowego wzoru pistoletu. Do konkursu mogły stanąć tylko firmy austriackie. W ciągu 6 miesięcy w biurze projektowym firmy opracowano prototyp pistoletu, który stał się światowym hitem i zyskał miano "broni XXI wieku" . W 1982 przyjęto go (jako P-80) do uzbrojenia wojska i policji austriackiej. Wkrótce broń wprowadzono również do uzbrojenia armii holenderskiej, norweskiej i szwedzkiej. Na bazie tego pistoletu powstało wiele wersji o różnym przeznaczeniu, różniacych się głównie kalibrem stosowanej amunicji, wymiarami zewnętrznymi i masą. Do 2004 sprzedano łącznie, w 100 krajach, około 2,5 miliona pistoletów, z czego około 250 000 – do USA
W 1964 roku Gordon B. Ingram opracował w amerykańskiej firmie Military Armament Corporation zlokalizowanej w Powder Springs, stan Georgia w USA pistolet maszynowy Ingram. Jest to broń samoczynno-samopowtarzalna, działająca w oparciu o zasadę odrzutu swobodnego zamka. Broń strzela z zamka otwartego, co obniża jej celność. Pistolet zdolny jest do prowadzenia ognia zarówno ciągłego jak i pojedynczego, nie posiada ogranicznika długości serii. Ogólny układ broni jest podobny do czechosłowackiego pistoletu wz. 25 lub 9mm pistoletu maszynowego Uzi, ale został on zaprojektowany o wiele później i jego konstrukcja, ani projekt nie pozostają w żadnym związku z powyższymi konstrukcjami.

Opracowano dwa wzory pistoletu Ingram, oznaczone są one jako M10 (MAC-10) i M11 (MAC-11). Obydwa wzory mają identyczną konstrukcję , różnią się jedynie wymiarami, masą i rodzajami stosowanych naboi. Wszystkie wersje posiadają na lufie gwint do mocowania tłumika dźwięku.

Pistolet maszynowy Ingram M10 jest wyposażony w lufę o kalibrze 11,43 mm (0,45 cala) przystosowaną do 11,43 x 23 mm naboju pistoletowego Colt lub w lufę o kalibrze 9 mm przystosowaną do 9 x 19 mm naboju pistoletowego Parabellum.

Pistolet maszynowy Ingram M11 jest wyposażony w lufę o kalibrze 9 mm (0,38 cala) przystosowaną do naboju pistoletowego Short.

Pistolet maszynowy Ingram produkowany jest w firmie RPB Industries Inc., ale wiele jego klonów powstawało w wielu innych amerykańskich firmach, takich jak SWD Inc. (USA), Cobray (USA), Jersey Arms (USA). Broń była szczególnie chętnie używana przez USA, Wielkiej Brytanii, Izraelu, Portugalii, Boliwii, Kolumbii, Gwatemali i Hondurasie.

W chwili obecnej pistolet maszynowy Ingram M11 jest produkowany pod nazwą 9 mm pistolet maszynowy Cobray w firmie Cobray.

Opis techniczny [edytuj]

Podstawowymi elementami pistoletu maszynowego Ingram są: lufa z osłoną, zamek, obudowa mechanizmu spustowego, rękojeść pistoletowa, magazynek pudełkowy i metalowa wysuwana kolba. Długość pistoletu zmniejszono dzięki temu, że w przednim skrajnym położeniu zamek teleskopowo nabiega na lufę. W celu stworzenia jednakowych warunków użytkowania pistoletu przez strzelców lewo- i praworęcznych, wszystkie urządzenia służące do tego celu umieszczone zostały w płaszczyźnie symetrii broni. Rękojeść do napinania zamka znajduje się na górze komory zamkowej, spełniając jednocześnie funkcję bezpiecznika, ryglując zamek w przednim położeniu (po obrocie rękojeść o 90º) Drugi bezpiecznik – nastawny, do blokowania zamka w przednim i tylnym położeniu umieszczono przed kabłąkiem spustu. Przyrządy celownicze usytuowano na komorze zamkowej składają się z muszki umieszczonej w osłonie i stałego celownika przeziernikowego.

Szczególną cechą pistoletu maszynowego Ingram jest tłumik dźwięku MAC nakręcany na wylot lufy.

Podstawowy sposób strzelania z pistoletu maszynowego Ingram przewiduje trzymanie broni z kolbą przyciśniętą do biodra i korygowanie ognia przez obserwację padania pocisków przy przełączniku ustawionym na ogień ciągły. Do trzymania broni drugą ręką służy rzemień umocowany w przedniej części komory zamkowej.
Mossberg 500 – seria amerykańskich strzelb typu pump action, produkowana przez O.F. Mossberg & Sons. Poszczególne modele broni różnią się kalibrem, długością lufy, pojemnością magazynka oraz materiałem wykonania kolby. Wersja policyjna i wojskowa strzelby nosi oznaczenie Mossberg 590.
Pistolet maszynowy MP5 jest produkowany przez niemiecka firmę Heckler und Koch od 1966 roku i jest dostosowany do naboju pistoletowego 9 x 19 mm Parabellum.

Automatyka pistoletu maszynowego działa na zasadzie odrzutu zamka półswobodnego, zawierającego dwie symetryczne rolki hamujące. Mechanizm spustowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym i ciągłym, a przełącznik rodzaju ognia jest jednocześnie bezpiecznikiem. Na zamówienie broń może być wyposażona w ogranicznik długości serii (3, 4 lub 5 strzałów w serii). Lufa jest zakończona tłumikiem płomienia. Zasilanie z magazynku pudełkowego lub łukowego (magazynek ten wprowadzono w 1976 roku) o pojemności 10, 15 bądź 30 naboi. Celownik bębnowy (obrotowy) ze szczerbinką i nastawami na 25 i 100 m.

Ponadto w wyposażeniu specjalnym znajdują się: celownik optyczny o 4-krotnym powiększeniu, nastawach na 15, 25, 50, 75 i 100 m z możliwością wprowadzenia poprawek na wiatr boczny, pasywny celownik noktowizyjny, halogenowe urządzenie celownicze.

Większość elementów wykonana jest metodą tłoczenia i może być wymieniana na identyczne elementy karabinu G3.

Pistolet maszynowy MP5 wszedł w 1966 roku na wyposażenie niemieckiej policji federalnej i granicznej oraz niektórych oddziałów wojskowych Niemiec i innych krajów. W następnych latach stał się jednym z najpopularniejszych typów pistoletów maszynowych.

MP 5 w Polsce [edytuj]

Pistolety maszynowe są obecnie powszechne w większości grup specjalnych w Polsce. Pierwszym użytkownikiem MP5 była Wojskowa Formacja Specjalna GROM, która do dziś używa różnych modeli tej broni, m.in.: MP5A3 z oświetleniem taktycznym, MP5SD6, MP5K. Następnie pistolety MP5 (początkowo produkcji tureckiej) trafiły do policyjnych antyterrorystów. Tuż przed wydarzeniami w Magdalence zaczęto kupować oryginalne niemieckie MP5 dla centralnej jednostki, po tragicznych wydarzeniach w Magdalence zintensyfikowano ten proces kupując pistolety w najnowszej serii F. W policyjnym arsenale znajdują się głównie pistolety w wersji MP5A3 z oświetleniem taktycznym (zarówno niemieckie jak i tureckie), oraz śladowa ilość MP5K PDW (m.in. w SPAP Katowice), MP5K (ZOA) i MP5SD6 (ZOA). Pistolety MP5 trafiły również na wyposażenie Wydziału Realizacyjnego Komendy Stołecznej Policji i CBŚ. Do Wojska Polskiego pistolety MP5 trafiły również poprzez Morską Jednostkę Działań Specjalnych FORMOZA która używa wersji MP5-N, oraz Oddział Specjalny Żandarmerii Wojskowej Warszawa używający modeli MP5A3 i MP5K PDW z kolbami i łożami na latarkę szwajcarskiej firmy Brugger & Thomet. Śladowe ilości MP5 zostały w latach 90. kupione dla 1 Pułku Specjalnego Komandosów z Lublińca. Również V Wydział Realizacji i Działań Antyterrorystycznych ABW ma w swoim arsenale MP5 w wersji A5, K, SD6. W większości z kolbami Brugger & Thomet, oświetleniem taktycznym Sure-Fire i celownikami holograficznymi EOTech 551. Pistoletów produkcji niemieckiej, oraz szwajcarskie (Brugger & Thomet) użytkuje Wydział Zabezpieczenia Działań Straży Granicznej Feniks (obecnie w składzie Zarządu Zabezpieczania Działań), są to modele MP5F, MP5K. Głównie ze szwajcarskimi kolbami wzorowanymi na tych od H&K UMP, oświetleniem Sure-Fire i celownikami Aimpoint Comp M3. Najmłodszym użytkownikiem szwajcarskiej MP5A5 są Grupy i Wydział Realizacyjny Departamentu Kontroli Resortowej podległej ministerstwu finansów.
W latach dziewięćdziesiątych na cywilny rynek rosyjski zaczęło trafiać coraz więcej wzorów broni zachodniej. Typem, który zdobył tam sporą popularność, była włoska strzelba samopowtarzalna SPAS15. Prace nad podobną bronią podjęły także miejscowe zakłady Iżmasz w Iżewsku.

Szefem zespołu konstruktorów został Gienadij Nikonow, a głównym konstruktorem Aleksandr Turkin. W skład zespołu wchodzili także Walerij Afonin, Władimir Cypko, Władimir Abramian i Lew Ponomariew. Konstruując nową strzelbę postanowili oni oprzeć się na sprawdzonej konstrukcji karabinu AK-74. Wewnętrzna budowa strzelby i działanie jej mechanizmów nie odbiega od pierwowzoru. Główną różnicę stanowi budowa zamka. Zmniejszono jego masę i ma on nową konstrukcję. W przedniej części pojawił się nieruchomy (nieobracający się) tłok. zaporowy z powiększonym pazurem wyciągu. Nieruchomy tłok. zaporowy zastosowano, żeby uniknąć dużych wycięć w tylnej części komory nabojowej, w których poruszałby się pazur wyciągu.
AK (AK-47, od Awtomat Kałasznikowa obrazca 1947 - Автомат Калашникова образца 1947, ros. Автомат Калашникова, dosłownie automat Kałasznikowa) – nazwa karabinu automatycznego AK i modeli z niego się wywodzących, pochodząca od nazwiska konstruktora Michała Kałasznikowa. Podstawowy model karabinu AK (określany również jako AK-47[1]) zasilany jest amunicją pośrednią 7,62mm x 39 mm wz. 43. Prace badawcze rozpoczęto w roku 1944, w 1947 broń skierowano do testów zakończonych w rok później. Karabinek AK został oficjalnie przyjęty do uzbrojenia wojsk ZSRR w 1949.
SG 550 jest karabinem szturmowym zasilanym amunicją 5,6 Gw Pat 90 (zamienną z 5,56 x 45 mm NATO) produkowanym przez szwajcarską firmę Swiss Arms AG (dawniej Schweizerische Industrie Gesellschaft). Karabin jest oparty na modelu SG 540. Poza fabryczną nazwą SG 550 znany także pod wojskowymi desygnatami Fass 90 oraz Stgw 90.
Pod koniec II wojny światowej pod wpływem badań zdobycznych niemieckich uniwersalnych karabinów maszynowych MG34 i MG42, podjęto w Stanach Zjednoczonych prace nad nowym karabinem maszynowym, który miałby zastąpić karabiny maszynowe Browninga (ciężkie M1917A1 i M1919A4 oraz ręczny M1918A2 (BAR)). Początkowo próbowano skopiować wyjątkowo udany MG42, jednak skopiowane karabiny maszynowe często się zacinały (kilka lat później okazało się że popełniono błędy przy tworzeniu dokumentacji na podstawie zdobycznego egzemplarza MG42 — wynikały one z niedokładności przeliczania wymiarów z jednostek metrycznych na jednostki anglosaskie na potrzeby produkcyjne). Druga próba także była oparta o konstrukcje niemieckie. Karabin maszynowy T44 był połączeniem konstrukcji karabinu automatycznego FG42 z donośnikiem z MG42. Ponieważ oryginalnie FG42 był zasilany z magazynków, donośnik zamontowano na boku broni, a taśma nabojowa była przesuwana pionowo (do góry). W następnych latach konstrukcja ewoluowała. Zmieniono węzeł gazowy (km T52), donośnik uproszczono i umieszczono poziomo (km T161). Po dalszych drobnych modyfikacjach karabin maszynowy T161 został przyjęty do uzbrojenia jako M60 i zaczął zastępować starsze konstrukcje.

W trakcie eksploatacji zaczęły się pojawiać problemy z niezawodnością broni, czego skutkiem były liczne drobne zmiany konstrukcyjne. Wojna wietnamska była dla M60 ciężką próbą. W warunkach bojowych jeszcze bardziej widoczne stały się słabości i wady ukmu M60, takie, jak niewygodna szybka wymiana lufy (wymagała użycia azbestowych rękawiczek do wyjęcia gorącej starej lufy i wpychania nowej lufy "na ślepo"), źle skonstruowany dwójnóg, nieudana konstrukcja zespołu rury gazowej, częste zacięcia karabinu, niska trwałość niektórych elementów wewnętrznych, wreszcie możliwość nieprawidłowego złożenia broni. W opinii części autorów, M60 był wręcz bronią w całości nieudaną, mimo wyjścia od teoretycznie dobrych rozwiązań (i wbrew propagandowemu obrazowi wykreowanemu przez kino akcji).

Wady M60 spowodowały, że podjęto decyzje o gruntownej modernizacji broni. Efektem były wersje M60E1 i M60E3, których badania trwały jednak wiele lat. Karabin M60E3 został następnie w niewielkich ilościach wprowadzony do uzbrojenia. W 1995 roku skonstruowano wersje M60E4, która miała zostać następcą starszych wersji, ale nie zastąpiła starych M60, ponieważ w latach dziewięćdziesiątych zaczęto wprowadzać do uzbrojenia nowy i pozbawiony problemów z niezawodnością ukm M240 (Armia - M240B, Piechota Morska - M240G), będący wersją licencyjną belgijskiego FN MAG. Ostatnim konfliktem, w czasie którego M60 znajdował się na uzbrojeniu żołnierzy jednostek liniowych, była interwencja w Afganistanie. Obecnie amerykańskie jednostki specjalne używają niewielkich ilości M60E3 i M60E4, a standardowe M60 pozostają na uzbrojeniu jednostek tyłowych i żandarmerii. Starsze wersje M60 są nadal powszechnie używane w krajach korzystających z amerykańskiej pomocy wojskowej (np. w Korei Południowej).
W 1951 roku Beretta rozpoczęła produkcję pistoletu Model 1951 Brigadier pierwszy pistolet Beretty posiadający zamek ryglowany. Beretta 951 okazała się konstrukcją udaną, przyjętą do uzbrojenia przez armię włoską, izraelską i egipską, ale w latach 70. rozpoczęto prace nad jej następcą. Początkowo zakładano, że nowy pistolet Beretty będzie wersją Brigadiera wyposażona w magazynek o większej pojemności (15 zamiast 8 naboi), szybko jednak okazało się, że zmiany są na tyle duże, że można mówić o nowej konstrukcji.

Produkcję nowego pistoletu rozpoczęto w 1976 roku. Otrzymał on nazwę Beretta 92. Już rok później powstała nowa wersja pistoletu (Beretta 92S) ze skrzydełkiem bezpiecznika przeniesionym ze szkieletu na zamek.

W 1979 roku w USA rozpoczął się proces wyboru nowego pistoletu dla amerykańskich sił zbrojnych. Wśród wymagań stawianych testowanym konstrukcjom było zastosowanie obustronnej dźwigni bezpiecznika. Odpowiedzią Beretty był model 92SB z takim bezpiecznikiem. Ostatecznie do uzbrojenia US Armed Forces został przyjęty jako M9 pistolet Beretta 92 SB-F różniący się od modelu 92SB kształtem szkieletu i drobnymi zmianami mechanizmów wewnętrznych.

Po zwycięstwie Beretty 92 w konkursie na nowy pistolet amerykańskich sił zbrojnych włoski pistolet zaczął się cieszyć coraz większym zainteresowaniem odbiorców cywilnych. Wychodząc naprzeciw ich oczekiwaniom Beretta opracowała w latach 80. i 90. XX wieku szereg wersji pistoletu Beretta 92 różniących się zastosowanym nabojem, wymiarami. Popularności pistoletu nie zaszkodziły wypadki pękania zamków zarejestrowane przez żołnierzy US Navy SEAL. Wskutek zanieczyszczenia talem stali, z której były wykonane, zamki w kilku pistoletach pękły, a ich tylne części po zsunięciu się z prowadnic spowodowały u strzelających obrażenia twarzy. Aby zapobiec takim wypadkom firma Beretta wprowadziła modyfikację prowadnic zamka i osi kurka.

Jako pierwsza powstała w 1986 roku kompaktowa Beretta 98 (i jej odmiana 99). W 1987 roku za zamówienie francuskiej żandarmerii powstała wersja 92G pozbawiona bezpiecznika nastawnego. W 1994 roku pojawiła się seria pistoletów wyróżnionych nazwą Brigadier. Były to pistolety Beretta 92, 96 i 98 wyposażone we wzmocnione zamki i nastawne przyrządy celownicze, a także seria Stock ze skrzydełkiem bezpiecznika ponownie przeniesionym na szkielet.

W roku 1997 Beretta rozszerzyła swoja ofertę o model 92/96/98 Combat Combo przeznaczony do zawodów IPSC. Rok później pojawiły się kompaktowe pistolety 92 Compact L, oraz 92 Compact L, Typ M.
Rewolwer Taurus Raging Bull-Amerykański rewolwer sześciostrzałowy zasłyną on szczególnie w grze Tactical Ops.Jest on popularny w Stanach Zjednoczonych a w stanach Nowy Mexsyk,Miam oraz Colorado jest on produkowany na skale światową.Produkcja jego rozpoczeła się w 1989 przez Samuela Taurusa.Zasilany jest nabojem 9mm znanego z Berretty.W Polsce jest on mało znany jesynie przez grupy terrorystyczne.
Na początku lat osiemdziesiątych amerykańskie siły zbrojne rozpoczęły program JSSAP (Joint Service Small Arms Program). Jednym z jego punktów było opracowanie nowego pistoletu maszynowego dla sił specjalnych, "Advanced 9 mm Submachine Gun". Propozycją firmy Heckler und Koch GmbH był pistolet maszynowy określony jako SMG II. Choć zewnętrznie przypominał on pistolety maszynowe MP5, to zakres zmian konstrukcyjnych był na tyle duży, że można go było uznać za nową konstrukcję.

W porównaniu z MP5 zmienił się kształt komory zamkowej. Na jej wierzchu pojawiły się krótkie szyny do montażu celowników optoelektronicznych. Na wierzch komory zamkowej przeniesiono też rękojeść przeładowania. Wzdłuż górnych krawędzi komory zamkowej umieszczono też prowadnice kolby składanej. Była ona podobnie jak w MP5 wysuwana, ale jej ramiona znajdowały się powyżej okna wyrzutowego łusek, dzięki czemu osiągnięto liniowy układ broni i zmniejszono podrzut w czasie strzelania. Trzewik nowej kolby po jej złożeniu idealnie dopasowywał się do tylnej części komory zamkowej. Broń podobnie jak MP5K była wyposażona w chwyt przedni. Zamiast dźwigni zwalniania magazynka zastosowano, podobnie jak w karabinie M16, obustronny przycisk. Broń wyposażono także w zaczep zamka, zatrzymujący zamek w tylnym położeniu po opróżnieniu magazynka (zamek zwalniany z zaczepu obustronnym przyciskiem).

Elementami odróżniającymi SMG II od innych pistoletów maszynowych były mechanizm blokowania automatyki broni i reduktor gazowy. Po wciśnięciu przycisku znajdującego się nad przyciskiem zwalniania magazynka, SMG II zmieniał się w broń powtarzalną (po każdym strzale trzeba go było przeładować ręcznie). Dzięki takiemu rozwiązaniu przy strzelaniu z użyciem tłumika eliminuje się odgłos przeładowania. Reduktor gazowy umożliwiał regulację prędkości wylotowej pocisków do poziomu poddźwiękowego. W klasycznych, wytłumionych pistoletach maszynowych stosuje się specjalną amunicję o poddźwiękowej prędkości pocisku. Obniżenie prędkości powoduje oczywiście obniżenie innych parametrów pocisku (przebijalności, zdolności obalającej). Dlatego z reguły do broni z odłączanym tłumikiem zabierana jest zarówno amunicja zwykła, jak i poddźwiękowa. W przypadku SMG II po włączeniu reduktora część gazów procowych zza pocisku jest odprowadzana do tłumika dźwięku, dzięki czemu pocisk osiąga mniejszą prędkość. Dzięki zastosowaniu blokady automatyki broni i reduktora gazowego możliwe było regulowanie stopnia wytłumienia broni.

Broń przedstawiono do badań w 1984 roku, jednak nie została zamówiona (trwały już prace nad amunicją mikrokalibrową i broniami klasy PDW). Firma Heckler und Koch GmbH nie zdecydowała się na uruchomienie produkcji tak wyspecjalizowanej broni bez zamówień amerykańskich. Powstało tylko 60 egzemplarzy tego pistoletu maszynowego. Zostały one sprzedane bliżej nie określonej amerykańskiej grupie specjalnej.
Pistolet maszynowy MP5 jest produkowany przez niemiecka firmę Heckler und Koch od 1966 roku i jest dostosowany do naboju pistoletowego 9 x 19 mm Parabellum.

Automatyka pistoletu maszynowego działa na zasadzie odrzutu zamka półswobodnego, zawierającego dwie symetryczne rolki hamujące. Mechanizm spustowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym i ciągłym, a przełącznik rodzaju ognia jest jednocześnie bezpiecznikiem. Na zamówienie broń może być wyposażona w ogranicznik długości serii (3, 4 lub 5 strzałów w serii). Lufa jest zakończona tłumikiem płomienia. Zasilanie z magazynku pudełkowego lub łukowego (magazynek ten wprowadzono w 1976 roku) o pojemności 10, 15 bądź 30 naboi. Celownik bębnowy (obrotowy) ze szczerbinką i nastawami na 25 i 100 m.

Ponadto w wyposażeniu specjalnym znajdują się: celownik optyczny o 4-krotnym powiększeniu, nastawach na 15, 25, 50, 75 i 100 m z możliwością wprowadzenia poprawek na wiatr boczny, pasywny celownik noktowizyjny, halogenowe urządzenie celownicze.

Większość elementów wykonana jest metodą tłoczenia i może być wymieniana na identyczne elementy karabinu G3.

Pistolet maszynowy MP5 wszedł w 1966 roku na wyposażenie niemieckiej policji federalnej i granicznej oraz niektórych oddziałów wojskowych Niemiec i innych krajów. W następnych latach stał się jednym z najpopularniejszych typów pistoletów maszynowych.

MP 5 w Polsce [edytuj]

Pistolety maszynowe są obecnie powszechne w większości grup specjalnych w Polsce. Pierwszym użytkownikiem MP5 była Wojskowa Formacja Specjalna GROM, która do dziś używa różnych modeli tej broni, m.in.: MP5A3 z oświetleniem taktycznym, MP5SD6, MP5K. Następnie pistolety MP5 (początkowo produkcji tureckiej) trafiły do policyjnych antyterrorystów. Tuż przed wydarzeniami w Magdalence zaczęto kupować oryginalne niemieckie MP5 dla centralnej jednostki, po tragicznych wydarzeniach w Magdalence zintensyfikowano ten proces kupując pistolety w najnowszej serii F. W policyjnym arsenale znajdują się głównie pistolety w wersji MP5A3 z oświetleniem taktycznym (zarówno niemieckie jak i tureckie), oraz śladowa ilość MP5K PDW (m.in. w SPAP Katowice), MP5K (ZOA) i MP5SD6 (ZOA). Pistolety MP5 trafiły również na wyposażenie Wydziału Realizacyjnego Komendy Stołecznej Policji i CBŚ. Do Wojska Polskiego pistolety MP5 trafiły również poprzez Morską Jednostkę Działań Specjalnych FORMOZA która używa wersji MP5-N, oraz Oddział Specjalny Żandarmerii Wojskowej Warszawa używający modeli MP5A3 i MP5K PDW z kolbami i łożami na latarkę szwajcarskiej firmy Brugger & Thomet. Śladowe ilości MP5 zostały w latach 90. kupione dla 1 Pułku Specjalnego Komandosów z Lublińca. Również V Wydział Realizacji i Działań Antyterrorystycznych ABW ma w swoim arsenale MP5 w wersji A5, K, SD6. W większości z kolbami Brugger & Thomet, oświetleniem taktycznym Sure-Fire i celownikami holograficznymi EOTech 551. Pistoletów produkcji niemieckiej, oraz szwajcarskie (Brugger & Thomet) użytkuje Wydział Zabezpieczenia Działań Straży Granicznej Feniks (obecnie w składzie Zarządu Zabezpieczania Działań), są to modele MP5F, MP5K. Głównie ze szwajcarskimi kolbami wzorowanymi na tych od H&K UMP, oświetleniem Sure-Fire i celownikami Aimpoint Comp M3. Najmłodszym użytkownikiem szwajcarskiej MP5A5 są Grupy i Wydział Realizacyjny Departamentu Kontroli Resortowej podległej ministerstwu finansów.
Strzelba SPAS 12 została zaprojektowana w późnych latach 70. jako odmiana bojowa myśliwskiej strzelby Model 500 (SPAS 12 posiada identyczną automatykę). Była to broń przeznaczona dla armii i oddziałów policji, do prowadzenia ognia na niewielkie odległości. Przyszli użytkownicy żądali broni o większej szybkostrzelności, niż w przypadku strzelb powtarzalnych, a jednocześnie o dużej niezawodności, mogącej strzelać amunicją wytwarzającą przy strzelaniu gazy prochowe o niskim ciśnieniu.

W październiku 1979 firma Franchi rozpoczęła produkcję strzelby SPAS 11. Po testach pierwszej serii w konstrukcji wprowadzono drobne modyfikacje i w 1980 rozpoczęto produkcję ostatecznego wariantu SPAS 12.

Broń została wprowadzona na cywilny rynek w Stanach Zjednoczonych w roku 1983 jako strzelba sportowa, by ominąć prawa, które normalnie zakwalifikowałyby SPAS 12 jako broń nielegalną. Oficjalnie skrót SPAS oznaczał zatem "Sporting Purpose Automatic Shotgun" (strzelba automatyczna do zadań sportowych). Skrót SPAS oznacza również "Special Purpose Automatic Shotgun" (strzelba automatyczna do zadań specjalnych).

W 1994 roku w USA wprowadzono Federal Assault Weapons Ban (często określany skrótowo jako AWB). Ponieważ SPAS 12 posiada chwyt pistoletowy, kolbę składaną i magazynek o pojemności większej niż 5 naboi, została zaliczona do strzelb szturmowych i na mocy AWB zakazano importu i sprzedaży nowych egzemplarzy tej broni do USA. Wprowadzenie AWB było dużym ciosem dla produkcji i sprzedaży SPAS 12, ponieważ w USA sprzedawano więcej tych strzelb, niż na wszystkich pozostałych rynkach łącznie. Zamknięcie rynku amerykańskiego spowodowało ograniczenie produkcji SPAS 12 i w końcu przerwanie jej w 2000 roku.

Ponieważ SPAS 12 była projektowana jako broń wojskowa, jest to strzelba odporna na uszkodzenia i trudne warunki zewnętrzne. Dzięki możliwości wyłączenia automatyki możliwe jest strzelanie ze SPAS 12 wszystkimi dostępnymi rodzajami amunicji 12.

Tryby prowadzenia ognia [edytuj]

Strzelba posiada 2 tryby prowadzenia ognia:

    * Tryb automatyczny – bardziej dokładny, wymagający mniej obsługi ze strony użytkownika. System gazowy ładuje automatycznie kolejne naboje, podczas gdy zamek jest zablokowany. W tym trybie można wystrzelić 4 naboje na sekundę – jeden nabój za każdym pociągnięciem spustu.
    * Tryb manualny – zwany też "pump-action". Zamek musi być ręcznie pociągnięty do tyłu, a potem do przodu, by wyrzucić łuskę i załadować kolejny nabój do komory. Tryb ten jest używany do wystrzeliwania ładunków pod niskim ciśnieniem, np. gazu łzawiącego.

Zmiana trybu odbywa się poprzez wciśnięcie i przytrzymanie przycisku pod zamkiem. Trzymając przycisk, należy lekko pociągnąć do tyłu uchwyt do ładowania dla trybu automatycznego lub lekko popchnąć do przodu dla trybu manualnego.

Warianty i dodatki

    * Składana metalowa kolba wyposażona w hak naramienny, umożliwiający strzelanie jednoręczne.
    * Latarka montowana na szczycie broni.
    * Dołączany celownik laserowy.
    * Tradycyjna plastikowa kolba.
    * Celownik optyczny montowany na szczycie broni.
    * Garłacz do wystrzeliwania granatów z gazem łzawiącym.
    * Wersja ze skróconą lufą i magazynkiem ("sawed-off") o zmniejszonej masie, która pozwala wygodniej manewrować i poruszać się np. w małych pomieszczeniach.
Broń wprowadzona na uzbrojenie armii USA i innych krajów w połowie lat 90. Będąca wersją rozwojową karabinów z rodziny M16. Zbudowana została z powodu zapotrzebowania armii USA na broń o mniejszych wymiarach przeznaczoną dla oddziałów specjalnych i jako broń do samoobrony.

Zasadnicze zmiany w stosunku do poprzednich wersji to skrócenie lufy, zastąpienie kolby stałej kolbą składaną. Produkowany jest w kilku wersjach różniących się rodzajem mechanizmu spustowego, rodzajem łoża i komory zamkowej. Skrócenie lufy zmniejszyło zasięg skuteczny. Dodano szynę na górnej części broni, dzięki czemu można zdejmować rękojeść do przenoszenia broni i montować w jej miejscu różnego rodzaju celowniki optyczne lub kolimatorowe.

Początkowo M4 był używany przez żołnierzy jednostek specjalnych, a czasem stał się popularną bronią także w jednostkach zwykłej piechoty, jako uzbrojenie młodszych oficerów, obsług broni ciężkiej i coraz częściej szeregowych żołnierzy. M4 stał się także następcą pistoletów maszynowych M3 używanych przez załogi czołgów M1 Abrams.

Pierwsza wersja M4, mogła podobnie jak M16A2 strzelać ogniem pojedynczym i seriami trzystrzałowymi, później rozpoczęto produkcję wersji M4A1 mogącej strzelać seriami o dowolnej długości. W chwili obecnej najpopularniejsza jest wersja M4A1 R.I.S. z czterema szynami Picatinny do montażu dowolnego wyposażenia taktycznego, takiego jak: laserowe wskaźniki celu, oświetlenie taktyczne, strzelby taktyczne (XM-26 LSS, Remington 870 MCS), granatnik podwieszany M203, celownik optyczny lub kolimatorowy.

M4 jest używany między innymi przez Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych, Siły Obronne Izraela, komandosów z SAS.

Polska jednostka specjalna Grom wykorzystywała jako podstawową broń cywilne klony kbk M4 czyli karabinki Bushmaster XM15E2S M4A3 i KAC SR-16 Carbine. Od 2008 roku będą one zastępowane przez HK416.


W drugiej połowie lat 60. XX wieku w niemieckiej firmie Heckler und Koch rozpoczęto prace nad karabinem zasilanym zdobywającym coraz większe uznanie nabojem pośrednim 5,56 mm. Równolegle prowadzono prace nad karabinem zasilanym nabojem 7,62 mm wz. 43. W 1968 roku uruchomiono produkcję karabinu kalibru 5,56 mm oznaczonego jako HK 33. Karabin kalibru 7,62 mm wz. 43 (oznaczony jako HK 32) pozostał prototypem z braku chętnych do jego zakupu.

W następnych latach karabin HK 33 trafił do uzbrojenia armii Tajlandii, Malezji, brazylijskich wojsk lotniczych, Turcji i Chile. Niewielkie ilości karabinów HK 33 były używane przez komandosów Navy SEALs walczących w Wietnamie. W Tajlandii i Turcji uruchomiono produkcję licencyjną tego karabinu. W większości krajów, które przyjęły go do uzbrojenia HK 33 stanowił broń uzupełniającą G3, najczęściej w oddziałach specjalnych. HK 33 nie został przyjęty do uzbrojenia przez Bundeswehrę, ale duże ilości tych karabinów zostały zakupione przez niemiecką policję. Samopowtarzalna wersja HK 33 była sprzedawana na rynku cywilnym.

HK 33 stał się także podstawą do skonstruowania innych broni HK kalibru 5,56 mm: karabinu G41 i subkarabinka HK 53.

Wersje [edytuj]

    * HK 33A2 – karabin z kolbą stałą.
    * HK 33A3 – karabin z kolbą wysuwaną
    * HK 33KA1 - karabinek z lufa skróconą i kolbą wysuwaną.
    * HK 93 – karabin samopowtarzalny sprzedawany na amerykańskim cywilnym rynku broni.

Opis

HK 33 jest bronią samoczynnno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o odrzut zamka półswobodnego hamowanego rolkami. HK 33 strzela z zamka zamkniętego. Zamek składa się z tłoka zaporowego i trzonu zamkowego pomiędzy którymi znajduję się rolki opóźniające otwarcie zamka. Mechanizm spustowy tylko do ognia ciągłego i pojedynczego. Bezpiecznik nastawny, połączony z przełącznikiem rodzaju ognia.

HK 33 jest bronią zasilaną przy pomocy magazynków pudełkowych o pojemności 25, 30 lub 40 nab.

Lufa zakończona szczelinowym tłumikiem płomienia. Przewód lufy ma 6 bruzd prawoskrętnych o skoku 305 mm. Wewnątrz komory nabojowej wykonane są rowki Revellego ułatwiających wyrzut łuski.

Kolba stała, z tworzywa sztucznego (HK 33A2), lub składana (HK 33A3 i HK 33KA1). Przyrządy celownicze mechaniczne (celownik bębnowy).

HK 33 jest przystosowany do miotania granatów nasadkowych.
Po wprowadzeniu w 1967 roku do uzbrojenia armii amerykańskiej karabinu M16 także w Europie rozpoczęto prace nad nowymi karabinami strzelającymi amunicją pośrednią. We Francji projekt nowej broni powstawał w Manufacture d'Armes de St-Etienne (MAS, część państwowego koncernu GIAT, a obecnie Nexter).

Zespół konstruktorów, którym kierował Paul Tellie, rozpoczął prace w 1967. W 1971 roku był gotowy prototyp nowego karabinu. W latach 1972-1973 odbywały się próby nowego karabinu (porównywano go z produkowanym w zakładach Manurchin licencyjnym karabinem SIG 540), w 1973 roku miała takze miejsce na targach SATORY pierwsza publiczna prezentacja prototypowej broni. Karabin zaprojektowany przez P. Telle okazał się pod wieloma względami lepszy od SIGa 540, ale nadal nie podjęto decyzji o wprowadzeniu go do uzbrojenia. Podstawową przyczyną niepodjęcia decyzji był konserwatyzm wojskowych, z dużą podejrzliwością traktujących karabin w układzie bullpup (z magazynkiem za chwytem), o nietypowo działającej automatyce (zamek półswobodny wzorowany na konstrukcjach Paula Kiralego), takich jak pm 39M i 43M. Jednak dalsze próby sprawiły, że przezwyciężono nieufność wojskowych i 8 sierpnia 1977 roku karabin FAMAS w wersji F1 został przyjęty do uzbrojenia. Nowa broń miała zastąpić karabiny MAS 49 i pistolety maszynowe MAT 49.

Po przyjęciu do uzbrojenia, nadal trwały prace nad doskonaleniem konstrukcji. W 1979 roku karabin wyposażono w ogranicznik długości serii. W tym samym roku rozpoczęto seryjną produkcję. Nowy karabin najszybciej znalazł się na uzbrojeniu Legii Cudzoziemskiej. Żołnierze z powodu charakterystycznego kształtu nadali nowej broni nazwę Le Clairon (fr. Trąbka). Nowy karabin produkowany w dużych ilościach (wyprodukowano ok. 400 000 egzemplarzy odmiany F1) szybko wyparł z uzbrojenia starsze typy broni. W 1984 roku powstały przeznaczone na rynek cywilny wersje samopowtarzalne FA MAS "Export" i "Civil" (ten drugi miał lufę długości 570 mm) oraz skrócony karabinek samoczynno-samopowtarzalny FAMAS "Commando" wyposażony w lufę długości 455 mm. Wersje te pozbawione były możliwości wystrzeliwania granatów nasadkowych. Opracowano także wersję karabinową G1 o lepszej ergonomii niż F1.

W 1994 roku powstała wersja G2. Jest ona zasilana standardową amunicja 5.56 mm NATO i zasilana z magazynków zgodnych ze STANAG. Karabiny w tej wersji nie są wyposażane w ograniczniki długości serii (istnieje możliwość instalacji tego urządzenia na życzenie zamawiającego). W 1995 przyjęto ja na uzbrojenie francuskiej marynarki wojennej. Powstały także wersje eksportowe karabinu, ale nie zdobyły większej popularności. Byłý to G2 SMG (z lufa długości 320 mm), G2 "Commando" (z lufa długości 405 mm), G2 "Picatinny Rail" (wyposażony w szynę Picatinny) i G2 "Sniper" (z szyna Picatinny i ciężka lufa długości 620 mm). Obecnie FAMAS G2 stał się podstawą do opracowania karabinu wchodzącego w skład systemu FELIN (program mający na celu opracowanie broni i wyposażenia żołnierzy będący francuską odpowiedzią na amerykański program "Land Warrior").
W 1977 roku w austriackich zakładach zbrojeniowych Steyr-Mannlicher zaprojektowano uniwersalny karabin wojskowy, którego produkcję rozpoczęto w 1978 roku. Karabin ten występuje w czterech zasadniczych wersjach, różniących się w zasadzie tylko długością lufy, w zależności od tego ma on różne przeznaczenie: